بهترین نژادهای «گوسفند گوشتی» در سراسر جهان را بشناسید

هر نژاد گوشتی ویژگی‌هایی دارد که آن را به گزینه‌ای ایده‌آل برای برخی دامداران تبدیل می‌کند. برخی از آن‌ها جثه‌ای بزرگ و گوشتی دارند، در حالی که برخی دیگر گوشتی با طعم بسیار لذیذ تولید می‌کنند. گوشت برخی گوسفندان با افزایش سن کیفیت خود را از دست نمی‌دهد، درحالی‌که برخی دیگر رشد سریعی دارند و در نتیجه موجب صرفه‌جویی در زمان و هزینه می‌شوند. نژاد ایده‌آل برای شما به اهدافی که برای مزرعه یا دامداری دارید بستگی دارد.

کشاورزان معمولاً نژادهای غیربومی و کم‌نظیر را برای دورگه‌سازی نگه می‌دارند. بهترین روش اینست که برای راه‌اندازی دامداری‌های جدید، قوچ‌های اصیل پرورش دهید و میش‌ها را دورگه کنید. بره‌های دورگه سریع‌تر از بره‌های اصیل رشد می‌کنند، به همین دلیل دامداران ترجیح می‌دهند گوسفندان اصیل را جداگانه برای اهداف اصلاح نژادی حفظ کنند.

نژادهای خوب گوسفند برای تولید گوشت

هر یک از این نژادهای گوسفند به دلایل مختلف برای تولید گوشت مناسب هستند:

1. سافک (Suffolk)

نژاد سافولک یکی از محبوب‌ترین نژادها برای تولید گوشت، شیر و همچنین برای مسابقات است. این گوسفندان آرام و مطیع هستند و از دید ظاهری با بیشتر نژادهای دیگر تفاوت دارند. آن‌ها دارای صورت، گوش‌ها و پاهای سیاه بدون پوشش پشمی هستند.

سافولک دارای نرخ تبدیل خوراک عالی است و یکی از سریع‌ترین نرخ‌های رشد را بین تمامی نژادهای گوسفند دارد. گوشت این نژاد بافت مناسب، طعم متمایز، رطوبت کافی و چربی کمتری نسبت به بسیاری از نژادهای دیگر دارد.

میش‌های سافولک سالانه سه بره به دنیا می‌آورند و بره‌ها به‌سرعت رشد می‌کنند. این نژاد می‌تواند در مقام نژاد نهایی برای ترکیب با سایر نژادها استفاده شود تا بره‌هایی سنگین‌تر و سریع‌تر برای بازار تولید کند. در حدود سه‌ماهگی یا با وزن تقریباً ۱۰۰ پوند می‌توان آن‌ها را به بازار عرضه کرد. ازآنجاکه می‌توان بره‌ها را در سنین پایین راهی بازار کرد، هزینه‌های درمانی، تغذیه و کار کمتری نیاز دارند.

تنها نقطه‌ضعف سافولک اینست که در مراتع باکیفیت بالا عملکرد خوبی دارد اما معمولاً نیاز به تغذیه تکمیلی دارد. برخی پرورش‌دهندگان شکایت دارند که این گوسفندان غذای زیادی مصرف می‌کنند، اما با توجه به نرخ رشد سریع بره‌ها، این امر طبیعی است.

2. چِوی‌یِت (Cheviot)

نژاد چِوی‌یِت ابتدا به‌عنوان نژادی کوهستانی در تپه‌های چِوی‌یِت بین اسکاتلند و انگلستان آغاز شد. این گوسفندان بسیار مقاوم هستند و زمستان‌های سخت را تاب می‌آورند. آن‌ها سری کوچک دارند که با موهای سفید و لطیف پوشیده شده و این پوشش در پاهای آن‌ها نیز دیده می‌شود. پشم این گوسفندان متراکم و محکم است و هیچ پشمی روی صورت یا پاهای آن‌ها وجود ندارد.

محبوبیت این نژاد در کشاورزی دو دلیل دارد:

1. بره‌های این نژاد باوجود جثه کوتاه، مقاوم بوده و گوشت باکیفیتی دارند. میش‌ها دارای غریزه مادری قوی هستند و به داشتن زایمان‌های بدون مشکل معروف‌اند.
2. چِوی‌یِت‌ها در مراتع کم‌کیفیت عملکرد خوبی دارند و ممکن است به تغذیه تکمیلی نیازی نداشته باشند.

3. شاروله (Charollais)

شاروله یکی از جدیدترین نژادهای گوسفندان اهلی شناخته‌شده است و ریشه در منطقه بورگوندی فرانسه دارد. این گوسفندان اندامی متوسط تا بزرگ، بدنی عضلانی و صورتی و پاهایی به رنگ صورتی-خاکستری دارند. بدن آن‌ها با پشمی لطیف تا متوسط پوشیده شده است. معمولاً از این نژاد به‌عنوان قوچ نهایی برای افزایش عضله‌سازی و نرخ رشد بره‌ها استفاده می‌شود.

آن‌ها دارای ماهیچه‌های قوی و لاشه‌های کم‌چرب هستند که برای تجارت گوشت ایده‌آل است. رشد سریع، گوشت کم‌چرب باکیفیت، بازده بالا، زایمان آسان و کیفیت بالای لاشه از ویژگی‌های جذاب این نژاد برای دامداران است. بااین‌حال، این گوسفندان توانایی چراگری ضعیفی دارند و برای تغذیه به مراتع باکیفیت و مکمل‌های غذایی نیاز دارند.

4. کاتاهدین (Katahdin)

نژاد کاتاهدین در ایالت مِین آمریکا شکل گرفت و نامش برگرفته از کوه کاتاهدین است. این گوسفندان مقاوم هستند و نرخ باروری بالایی دارند و به‌خوبی با محیط‌های مختلف سازگار می‌شوند. آن‌ها از نژادهای کم‌هزینه محسوب می‌شوند و نیاز کمی به مراقبت دارند، طوری که می‌توانند تنها با تغذیه از مرتع زنده بمانند.

یکی از ویژگی‌های خاص کاتاهدین‌ها اینست که هر سال پشم‌های خود را می‌ریزند و نیازی به پشم‌چینی ندارند. بره‌های این نژاد برای رسیدن به وزن بازار به زمان بیشتری نیاز دارند، اما درنهایت لاشه‌های گوشتی کم‌چرب با طعم ملایم و باکیفیت تولید می‌کنند.

5. گوسفند ایسلندی (Icelandic Sheep)

گوسفندان ایسلندی بیش از ۹۰۰۰ سال پیش توسط وایکینگ‌ها به ایسلند آورده شدند. این نژاد یکی از خالص‌ترین نژادهای گوسفند در جهان محسوب می‌شود، زیرا با سایر نژادهای وارداتی تلاقی نیافته است. گوشت این گوسفندان به دلیل ارگانیک بودن و طعم ملایم در سراسر جهان موردتوجه هستند.

این نژاد نیز از گوسفندان کم‌هزینه محسوب می‌شود که می‌تواند سود بالایی برای دامداران به همراه داشته باشد. آن‌ها حتی در مراتع ضعیف یا چراگاه‌های کم‌کیفیت نیز به‌خوبی رشد می‌کنند و نیازی به تغذیه تکمیلی ندارند. گوشت بره‌های ایسلندی نرم و دارای بافتی لطیف است. این بره‌ها در سن ۴ تا ۵ ماهگی به وزن بازار می‌رسند.

6. تونس بربری (Tunis Barbari)

گوسفندان تونس حدود ۳۰۰۰ سال پیش در تونس پدید آمدند. این نژاد گوسفند دنبه‌دار است و میان مصرف‌کنندگان گوشت بره بسیار محبوب است. تونس‌ها چراگران و علوفه‌خوران بسیار خوبی هستند و معمولاً نیازی به تغذیه تکمیلی ندارند و این امر آن‌ها را برای پرورش‌دهندگان بسیار سودآور می‌کند.

اگرچه تونس یک نژاد دومنظوره است، اما امروزه بیشتر برای تولید گوشت پرورش داده می‌شود. این گوسفندان نسبت به شرایط آب‌وهوایی گرم و خشک بسیار مقاوم هستند و در محیط‌های سخت به‌خوبی رشد می‌کنند.

7. بلک‌بلی (Blackbelly – American & Barbados)

نژاد بلک‌بلی باربادوس از باربادوس در منطقه کارائیب نشأت گرفته، درحالی‌که بلک‌بلی آمریکایی از تلاقی نژاد باربادوس بدون شاخ با موفلون، دورسِت و مِرینوس شکل گرفته است.

هر دو نژاد از دید خصوصیات بسیار شبیه هستند و لاشه‌های کوچکی دارند. بااین‌حال، آنچه در اندازه کم دارند، در کیفیت و طعم گوشت جبران می‌کنند. برخلاف بسیاری از نژادهای گوسفند این فهرست، نژاد بلک‌بلی معمولاً کمتر میان پرورش‌دهندگان گوشتی رایج است.

بلک‌بلی‌ها در برابر انگل‌های داخلی و استرس گرمایی مقاومت بالایی دارند. همچنین آن‌ها در مورد نوع مرتع و تغذیه بسیار سازگار هستند. میش‌های این نژاد دو بار در سال زایمان کرده و معمولاً بین ۱.۵ تا ۲.۳ بره در هر زایمان به دنیا می‌آورند.

8. گوسفند کوهستانی ولزی

گوسفند کوهستانی ولزی نژادی کوچک و بسیار مقاوم است که ریشه در جنوب ولز دارد. میش‌های این نژاد به دلیل زایمان آسان، باروری بالا و تولید شیر مناسب بسیار مورد توجه هستند. این گوسفندان طول عمر بالایی دارند، بسیار فعال هستند و به همین دلیل نگهداری آن‌ها در حصار دشوار است.

گوسفندان ولزی گوشت و الیافی باکیفیت فوق‌العاده تولید می‌کنند. گوشت آن‌ها طعم مطلوبی دارد و نسبت گوشت به استخوان در آن‌ها بالاست. این گوسفندان به داشتن الیاف مشکی ظریف و نرم شهرت دارند.

9. شروپشایر

منشأ دقیق نژاد شروپشایر داون روشن نیست، اما تصور می‌شود این نژاد از ترکیب و اصلاح گوسفندان بومی مناطق مرزی استافوردشایر و شروپشایر در انگلستان به وجود آمده باشد.

این نژاد، گوسفندانی با اندازه متوسط و طول عمر بالا هستند که بیشتر به دلیل تولید گوشت و پشم پرورش داده می‌شوند. گوشت آن‌ها آبدار، لطیف و سرشار از طعم است. یکی از شکایت‌های رایج پرورش‌دهندگان این نژاد، نیاز بالای آن‌ها به تغذیه فراوان است.

10. تِکسِل

گوسفندان تکسل نژاد مقاومی هستند و می‌توانند خود را با شرایط آب و هوایی مختلف سازگار کنند. آن‌ها به‌عنوان نژادی مناسب برای چرا شناخته می‌شوند، هرچند در مزارع، درصد دوقلوزایی و سه‌قلوزایی آن‌ها بیشتر است.

تکسل‌ها گوسفندانی با اندازه متوسط هستند که نسبت ماهیچه به استخوان در آن‌ها بالاست. گوشت آن‌ها کم‌چرب، لطیف، خوش‌طعم و بین سرآشپزها بسیار محبوب است. این گوسفندان پشم سفید و با کیفیت متوسط تولید می‌کنند. صورت و پاهای آن‌ها بدون پشم است و بینی آن‌ها به‌طور متمایز سیاه‌رنگ است.

11. دورست هورن

نژاد دورست هورن، یک نژاد بریتانیایی است که در بسیاری از کشورها در معرض خطر است. اگرچه منشأ دقیق آن ناشناخته است، اما تصور می‌شود این نژاد از ترکیب مرینوس‌ها با گوسفندان بومی شاخ‌دار ولزی ایجاد شده باشد. شاخ‌های مارپیچی قوچ‌های این نژاد، آن‌ها را به‌راحتی قابل‌شناسایی می‌کند.

گوشت آن‌ها بافتی یکدست، آبدار، بسیار لطیف و خوش‌طعم دارد و عطر طبیعی گوسفند را در خود حفظ کرده است. این گوسفندان در مراتع باکیفیت رشد خوبی دارند و معمولاً نیازی به مکمل‌های غذایی ندارند.

میش‌های دورست سالانه سه بره به دنیا می‌آورند که این ویژگی برای کشاورزانی که به پرورش بره برای گوشت علاقه‌مندند، بسیار جذاب است. آن‌ها برای چرا بسیار مناسب‌اند و به‌ندرت نیاز به مکمل غذایی دارند.

12. همپشایر داون

گوسفند همپشایر یک نژاد اصیل و میراثی است که از ترکیب چندین نژاد بومی بریتانیا به وجود آمده و قرن‌هاست که پرورش داده می‌شود. این گوسفندان سرهای بزرگی دارند.

اگرچه آن‌ها بیشتر به دلیل تولید پشم شناخته می‌شوند، اما گوشت آن‌ها نیز بسیار مورد توجه است. گوشت گوسفندان همپشایر کم‌چرب، آبدار، خوش‌عطر و شیرین‌مزه است. این گوسفندان در چرا عملکرد ضعیفی دارند و برای تأمین نیازهای تغذیه‌ای خود، به مراتع باکیفیت یا مکمل‌های غذایی نیاز دارند.

13. رامبویه

رامبویه نسخه فرانسوی نژاد مرینوس است. این نژاد مقاوم و بزرگ، دو منظوره بوده و هم از نظر کیفیت لاشه و هم تولید پشم مورد توجه است. بره‌های رامبویه میزان قابل توجهی گوشت بدون استخوان و تمیز تولید می‌کنند.

پشم رامبویه از نظر کیفیت با پشم مرینوس قابل‌قیاس است، اما نسبت به آن چروک کمتری دارد. این گوسفندان از انواع مختلف علوفه تغذیه می‌کنند و معمولاً نیازی به مکمل غذایی ندارند.

14. دورپر

نژاد دورپر در آفریقای جنوبی از تلاقی گوسفندان سرسیاه پرشین با دورست هورن به وجود آمده است. این گوسفندان بدنی کاملاً سفید با سر سیاه دارند، اما انواعی با سر سفید یا قرمز نیز وجود دارند. گوشت آن‌ها لطیف و بسیار خوش‌طعم است.

این گوسفندان بدن قوی، رفتار آرام و توانایی باروری بالایی دارند. میش‌ها دارای غریزه مادری قوی و توانایی تولید شیر فراوان هستند که موجب پرورش بره‌هایی سالم و با رشد سریع می‌شود. بره‌های دورپر در سن چهار تا پنج ماهگی به سن بازار می‌رسند.

پشم گوسفندان دورپر در هوای سرد رشد می‌کند و در هوای گرم پشم آن‌ها می‌ریزند. این ویژگی برای دامدارانی که از پرورش گوسفندان پشمی برای تولید گوشت اجتناب می‌کنند، بسیار مفید است. با این حال، مقاومت پایین در برابر انگل‌ها، نیاز بالا به تغذیه و عدم‌تحمل سرما از معایب این نژاد محسوب می‌شوند.

15. رومنی

گوسفند رومنی که در اصل با نام رومنی مارش شناخته می‌شود، یک نژاد انگلیسی است. این گوسفندان آرام، مطیع و کم‌دردسر هستند. علاوه بر این، آن‌ها به‌راحتی می‌توانند در گله‌های بزرگ زندگی کنند.

رومنی‌ها را می‌توان گوسفندانی دو منظوره دانست، زیرا هم کیفیت گوشت خوبی دارند و هم پشم بلند و براق تولید می‌کنند. گوشت آن‌ها حتی در بره‌های مسن‌تر طعم لطیف و مطبوعی دارد و پشم آن‌ها برای ریسندگی دستی عالی است.

این گوسفندان تنها با چرا در مراتع به خوبی رشد می‌کنند. آن‌ها به‌ویژه برای آب‌وهوای نیوزیلند مناسب هستند اما در شرایط آب‌وهوایی گرم یا خشک عملکرد خوبی ندارند.