به گزارش آیینه فردا، شکارچیان اولین کسانی بودند که پس از مشاهده رفتارهای عجیب گوزن ها، نگرانی خود را در مورد این بیماری ابراز کردند.
در حیوانات مبتلا به CWD، بیماری با یک پروتئین غیرطبیعی نورولوژیکی به نام «پریون» آغاز می‌شود. این پروتئین باعث ایجاد ضایعات یا سوراخ‌هایی در مغز حیوان شده و مخچه و قشر مغز را شبیه به یک اسفنج می‌کند. این ضایعات منجر به لرزش، کاهش وزن مزمن و رفتارهای عجیب مانند چرخیدن به دور خود، سکندری خوردن یا خیره ماندن حیوان می‌شود. پس از ظهور این علائم در حیوان (که ممکن است به دلیل دوره نهفتگی طولانی، چندین سال پس از آلودگی رخ دهد)، مرگ حیوان حداکثر چند ماه بعد اتفاق می‌افتد.
این بیماری از طریق مایعات بدن، از جمله بزاق، خون، ادرار و مدفوع، هم به طور مستقیم و هم پس از قرار گرفتن در معرض مواد غذایی یا خاک آلوده بین حیوانات پخش می شود. بیماری زوال مزمن، اعضای خانواده گوزنان شامل: استرآهو، گوزن دم سفید، واپیتی (اِلک) و گوزن شمالی (موس) را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
بیماری گوزن زامبی اولین بار در سال 1967 در کلرادو کشف شد، و از آن زمان در دیگر ایالت‌های آمریکا و کشورهای جهان گسترش یافته است. هیچ مورد ابتلایی در انسان گزارش نشده است، اگرچه تحقیقات حاکی از آن است که این‌بیماری نسبت به آنچه پیشتر تصور می‌شد به انسان مُسری‌تر است.
به همین دلیل هم برخی دانشمندان هشدار می‌دهند که دولت‌ها باید خود را برای مقابله با پتانسیل سرایت بیماری گوزن زامبی از حیوان به انسان آماده کنند. به گفته آنها، شیوع بیماری جنون گاوی در بریتانیا نمونه‌ای است از اینکه چگونه یک بیماری که مختص دام تلقی می‌شد، به ناگاه به انسان سرایت کرد و کلی دردسر ایجاد کرد.
