مارگو رابی در قاب سینما: ده فیلمی که باید ببینید + عکس

به گزارش آینه فردا به نقل از hollywoodreporter، از آن زمان، او توانسته مخاطبان را به گریه و خنده بیندازد، و حتی مردم را دوباره به سالن‌های سینما بکشاند — چرا که «باربی» به پدیده‌ای جهانی تبدیل شد.
اما چطور به این نقطه رسید؟
رابی بازیگری‌ست که بدون استفاده از روش‌های متد اکتینگ، با آمادگی گسترده خود را در نقش‌ها غرق می‌کند: از یادگیری اسکیت روی یخ گرفته تا اجرای بدل‌کاری‌ها، کارهای هوایی، تمرین‌های روزانه چندساعته، و تحقیق عمیق برای درک ذهنیت شخصیت‌ها.
تمام این تلاش‌ها برای ارائه اجراهایی اصیل و باورپذیر است — چه در نقش شخصیت‌های واقعی مانند تونیا هاردینگ و شارون تیت فقید، و چه در نقش‌های خیالی مانند نلی لاروآ، کیلا پوسپیسل، و سه نسخه محبوبش از هارلی کویین (البته در این فهرست فقط بهترین‌شان لحاظ شده).

رابی علاوه بر تبدیل شدن به چهره‌ای شناخته‌شده، سه بار نامزد جایزه اسکار شده است.
بله، سه بار — سومین بار به‌عنوان تهیه‌کننده در بخش بهترین فیلم برای «باربی» در سال ۲۰۲۴.
حتی وقتی نقش اصلی را ندارد یا زمان حضورش در فیلم محدود است — مثل «روزی روزگاری در هالیوود» یا «رکود بزرگ» (که در این فهرست نیست) — باز هم نقش‌آفرینی‌اش به‌یادماندنی است.

و اگرچه برخی مخاطبان از فیلم اخیرش «سفری بزرگ، جسورانه و زیبا» لذت برده‌اند، آن فیلم هم در این فهرست جایی ندارد.
برای دیدن اجراهایی که انتخاب شده‌اند، ادامه مطلب را بخوانید.

۱۰. Dreamland (۲۰۱۹)

در یکی از اجراهای کمتر دیده‌شده‌اش، رابی در فیلم «سرزمین رؤیایی» نقش‌آفرینی می‌کند — داستانی با حال‌وهوای «بانی و کلاید» که در تگزاس دهه ۱۹۳۰ می‌گذرد.
اما این بار با یک پیچش: این بار، زن داستان خلافکار است.
رابی نقش «آلیسون ولز» را بازی می‌کند — یک سارق بانک فراری که با نوجوانی به نام یوجین ایوانز (با بازی فین کول از سریال Peaky Blinders) آشنا می‌شود.
یوجین عاشق او می‌شود و به شریک جرمش تبدیل می‌گردد.
شیمی بین این دو شخصیت بسیار قوی است و باعث می‌شود اجراها واقعی و تأثیرگذار به نظر برسند.
در صحنه پایانی آلیسون، رابی در لحظه‌ای دراماتیک می‌درخشد؛ جایی که از یوجین می‌خواهد او و نقشه‌هایشان را رها نکند.
آلیسون به او می‌گوید: «من تو رو به چیزی تبدیل نکردم که خودت از قبل نمی‌خواستی باشی» — در حالی که متوجه نیست چه چیزی خلق کرده.
کاریزما و آسیب‌پذیری‌ای که رابی به شخصیت آلیسون بخشیده، برای موفقیت نقش و نمایش پیچیدگی سفر او حیاتی بوده است.

این فیلم کمتر شناخته‌شده نخستین‌بار در جشنواره فیلم Tribeca ۲۰۱۹ به نمایش درآمد و اکران گسترده‌ای نداشت.
در نوامبر ۲۰۲۰ به‌صورت محدود اکران شد، اما به‌دلیل اوج‌گیری همه‌گیری کرونا، در گیشه موفق نبود.
با اجرای قدرتمند رابی و فیلم‌برداری چشم‌نواز لایل وینسنت، حیف است که این فیلم توجه بیشتری دریافت نکرد.

۹. Z for Zachariah (۲۰۱۵)

فیلم «Z برای زکریا» اغلب در میان پروژه‌های مارگو رابی نادیده گرفته می‌شود.
در این نقش اولیه، رابی نقش «آن» را بازی می‌کند — دختر جوانی که پس از جنگ هسته‌ای، در مزرعه خانوادگی‌اش زندگی منزوی‌ای دارد و باور دارد آخرین انسان روی زمین است.
فیلم بر اساس رمان رابرت سی. اوبراین ساخته شده و کارگردانی آن را کریگ زوبل (سازنده Mare of Easttown) برعهده داشته است.
این انتخاب برای رابی جالب بود، چون یکی از نخستین نقش‌های غیرجذاب و غیرگل‌درشت او پس از «گرگ وال‌استریت» محسوب می‌شود.
در اینجا، او از زرق‌وبرق فاصله گرفته و استعداد خالص بازیگری‌اش می‌درخشد.
چون فیلم تنها سه شخصیت دارد، بار اصلی روایت بر دوش بازیگران است.

در کنار رابی، کریس پاین در نقش «کالب» و چیویتل اجیوفور در نقش «لومیس» بازی می‌کنند.
آن‌ها یکدیگر را پیدا می‌کنند و تلاش می‌کنند در یک خانه مشترک زنده بمانند.
در نهایت، مثلث عشقی شکل می‌گیرد و هر دو مرد برای جلب محبت «آن» رقابت می‌کنند، در حالی که او با احساساتش دست‌وپنجه نرم می‌کند و از تنهایی پس از مرگ خانواده‌اش خسته شده است.
رابی به‌زیبایی نیاز انسان به ارتباط را به تصویر می‌کشد — بی‌تکلف و عمیق.

۸. Mary Queen of Scots (۲۰۱۸)

برای بسیاری از بازیگران، ایفای نقش شخصیت‌های تاریخی یا حضور در آثار دوره‌ای، نوعی مرحله مهم در مسیر حرفه‌ای‌شان محسوب می‌شود — اما نه همه آن نقش‌ها به‌یادماندنی‌اند.
در این فیلم درباره رقابت ملکه الیزابت اول (با بازی مارگو رابی) و مری استوارت (با بازی سورشا رونان) برای تصاحب تاج‌وتخت، رابی واقعاً می‌درخشد.

اوج داستان در پایان فیلم است، جایی که دو ملکه برای نخستین‌بار رودررو می‌شوند.
استعدادهای رابی و رونان در این صحنه به زیبایی با هم ترکیب می‌شوند؛ رابی با نمایش حس ناامنی و حسادت الیزابت نسبت به مری، نقش خود را به‌خوبی می‌فروشد.
او نسخه‌ای آسیب‌پذیرتر از این پادشاه تاریخی را ارائه می‌دهد — زنی که بدون همسر و فرزند، در تلاش برای حفظ قدرت است.
رابی از نظر ظاهری نیز کاملاً به نقش متعهد بود: روزانه بیش از سه ساعت صرف گریم و آرایش می‌کرد تا ظاهر نمادین ملکه را بازسازی کند، از جمله بیماری‌هایی مانند جای زخم‌های آبله که باعث استفاده از پودر سفید صورت شده بود.
اگرچه زمان حضور رابی در فیلم محدود است و تمرکز اصلی روی شخصیت مری است، اما همان لحظات کوتاه هم بسیار تأثیرگذارند.

۷. Once Upon a Time in Hollywood (۲۰۱۹)

با وجود زمان حضور اندک مارگو رابی در فیلم ۲۰۱۹ کوئنتین تارانتینو، او تأثیر ماندگاری بر جای می‌گذارد.
همکاری با کارگردان «داستان عامه‌پسند» یکی از آرزوهای رابی بود، و پس از انتشار «من، تونیا»، نامه‌ای برای او نوشت — و تارانتینو او را برای این نقش انتخاب کرد.

رابی نقش شارون تیت را بازی می‌کند — بازیگر محبوب دهه ۶۰ که همسر رومن پولانسکی بود و هنگام بارداری توسط اعضای خانواده منسون در سال ۱۹۶۹ به قتل رسید.
اما فیلم تمرکز خود را بر جنایت‌ها نمی‌گذارد، بلکه شخصیت دوست‌داشتنی و حضور گرم تیت را برجسته می‌کند.
وقتی دوربین روی رابی در نقش تیت است، صحنه روشن می‌شود؛ چه در حال رقص باشد، چه در حال تماشای فیلم خودش در سینما، او شادی را به‌زیبایی منتقل می‌کند — ویژگی‌ای که رابی هدف قرار داده بود.

برای آمادگی نقش، رابی با اعضای خانواده تیت — از جمله خواهرش — صحبت کرد، کتاب‌هایی درباره او خواند و فیلم‌هایش را تماشا کرد.
در روزهای فیلم‌برداری، حتی ایمیل‌هایش را چک نمی‌کرد تا ذهنش در فضای نقش باقی بماند.
پس از اکران فیلم، بحث‌هایی درباره تعداد کم دیالوگ‌های رابی شکل گرفت؛ و تارانتینو در پاسخ به خبرنگاری در کن گفت: «فرضیه‌تان را رد می‌کنم.»
اینکه نقش رابی در کنار دو ستاره اصلی فیلم — برد پیت و لئوناردو دی‌کاپریو — باعث بحث شود، نشان‌دهنده توانایی او در جذب مخاطب است.

۶. Bombshell (۲۰۱۹)

یکی از نخستین فیلم‌هایی که از جنبش #MeToo الهام گرفت، فیلم «بام‌شِل» ساخته جی روچ در سال ۲۰۱۹ بود.
بر خلاف هم‌بازی‌هایش شارلیز ترون و نیکول کیدمن که نقش مجریان واقعی شبکه فاکس نیوز — مگین کلی و گرچن کارلسون — را بازی می‌کردند، شخصیت رابی یعنی «کیلا پوسپیسل» ساختگی است.
اما این شخصیت بر اساس زنانی واقعی شکل گرفته که گفته می‌شود از سوی راجر ایلز، مدیر فاکس نیوز، مورد آزار قرار گرفته‌اند.

یکی از صحنه‌های قدرتمند فیلم، حضور سه زن در آسانسور است — سکوت سنگینی که حس مشترک ترس و انزوا را منتقل می‌کند.
رابی در نقش کیلا، برخی از احساسی‌ترین و ناراحت‌کننده‌ترین صحنه‌های فیلم را دارد:
او به دفتر ایلز دعوت می‌شود، با این تصور که قرار است درباره فرصت گزارشگری صحبت کنند، اما ایلز از او می‌خواهد بایستد، بچرخد و لباسش را بالا بزند — صحنه‌ای تحقیرآمیز و دردناک.
در لحظه‌ای دیگر، کیلا در حالی که به‌شدت گریه می‌کند، ماجرای اتفاق را برای همکار و دوستش «جس کار» (با بازی کیت مک‌کینون) تعریف می‌کند — صحنه‌ای که از نظر احساسی بسیار تأثیرگذار است.

۵. Babylon (۲۰۲۲)

فیلم «بابیلون» کمتر از آنچه شایسته‌اش بود مورد توجه قرار گرفت.
پنجمین فیلم بلند دیمین شزل، نامه‌ای عاشقانه به سینماست که گذار دهه ۱۹۲۰ از فیلم‌های صامت به ناطق را روایت می‌کند.
فیلم با حضور بازیگران سرشناس — از جمله مارگو رابی، برد پیت، جین اسمارت، دیه‌گو کالوا و توبی مگوایر — اجراهای قدرتمندی را ارائه می‌دهد.

رابی در نقش «نلی لاروآ»، بازیگری نوظهور و عاشق مهمانی، ظاهر می‌شود.
اما ناتوانی نلی در سازگار شدن با تغییرات صنعت سینما، به فروپاشی روانی در یک مهمانی منجر می‌شود — و در نهایت، حرفه‌اش را نابود می‌کند.

اگرچه «بابیلون» نقدهای منفی دریافت کرد — از جمله بابت زمان طولانی سه‌ونیم‌ساعته و افراط‌گرایی — اما اجرای رابی مورد تحسین قرار گرفت.
در واقع، صحنه‌های او از سرگرم‌کننده‌ترین بخش‌های فیلم هستند:
رقص پرانرژی در آغاز فیلم، صحنه پرتنش مارگزیدگی، و توانایی‌اش در گریه‌کردن به‌صورت آنی هنگام فیلم‌برداری — مهارتی که رابی در سریال استرالیایی «Neighbours» آموخته بود.

رابی گفته که کنجکاو است ببیند آیا «بابیلون» در ۲۰ سال آینده بهتر درک می‌شود و با مخاطبان ارتباط برقرار می‌کند یا نه — و اگر چنین شود، آن لحظه‌ای متا و نمادین برای پیام فیلم و مونتاژ پایانی‌اش خواهد بود.

۴. Barbie (۲۰۲۳)

بلوند و بی‌نقص مثل یک عروسک باربی؟ بله، مارگو رابی کاملاً مناسب این نقش بود.
اما جدی‌تر از ظاهر، باید از همه کسانی که برای بازی رابی در نقش اصلی — و نه فقط تهیه‌کنندگی — تلاش کردند، قدردانی کرد.

در فیلمی که به‌راحتی می‌توانست سطحی به نظر برسد — چون بر اساس عروسک پلاستیکی شرکت Mattel ساخته شده — «باربی» عمق زیادی دارد.
وقتی باربیِ رابی سرزمین باربی را ترک می‌کند و وارد دنیای واقعی می‌شود، با موانعی که زنان با آن مواجه‌اند و انتظارات غیرواقعی برای «بی‌نقص بودن» روبه‌رو می‌شود — موضوعی که در مونولوگ به‌یادماندنی آمریکا فررا به‌خوبی بیان شده است.

رابی پیچیدگی یک باربی انسانی را با ظرافت اجرا می‌کند، در حالی که لحن طنزآمیز نقش را نیز حفظ می‌کند.
تمرین‌های فیزیکی و کلاس‌های رقص برای صحنه مهمانی بزرگ نیز بخشی از آمادگی او برای این نقش بودند.

رابی ثابت کرد که یک بازیگر نقش اول تمام‌عیار است؛ فیلم رکوردهای فروش را شکست و بیش از ۱.۴ میلیارد دلار در سراسر جهان فروش داشت — و به پرفروش‌ترین فیلم تاریخ کمپانی Warner Bros تبدیل شد.
با این حال، با وجود نامزدی در هشت بخش اسکار، فیلم تنها یک جایزه برای بهترین ترانه اصلی دریافت کرد.
رابی به‌طرز قابل‌توجهی از نامزدی بهترین بازیگر زن بازماند و کارگردان فیلم، گرتا گرویگ، نیز نامزد بهترین کارگردانی نشد.
اما خب، همیشه می‌توان به دنباله فیلم امیدوار بود!

۳. The Wolf of Wall Street (۲۰۱۳)

این همان نقشی بود که مارگو رابی را به شهرت رساند.
اگرچه پیش‌تر در سریال استرالیایی «Neighbours» نقش مهمی داشت، اما «گرگ وال‌استریت» ساخته مارتین اسکورسیزی نخستین فیلم آمریکایی او بود.

فیلم بر اساس خاطرات جردن بلفورت ساخته شده و تحول او از یک دلال سهام ساده به میلیونری حریص و رئیس شرکت Stratton Oakmont را نشان می‌دهد — و همچنین تأثیر رفتارهای افراطی‌اش بر روابط اطرافیان، از جمله همسرش «نائومی» (با بازی رابی).

در فیلمنامه، نائومی — ملقب به «دوشس بی ریج» — با عبارت «داغ‌ترین بلوند ممکن» توصیف شده بود.
در تست بازیگری، رابی به‌طور ناگهانی به دی‌کاپریو سیلی زد — با این تصور که یا از صنعت سینما کنار گذاشته می‌شود یا تحسین خواهد شد؛ و در نهایت، همین حرکت باعث انتخاب او برای نقش شد.

نائومیِ رابی چند دیالوگ به‌یادماندنی دارد که هنوز در فرهنگ عامه نقل می‌شوند — مثل زمانی که به جردن می‌گوید:
«ما قرار نیست دوست باشیم»
یا وقتی با شک به خیانت او می‌گوید:
«ونیس کیه؟ ها؟ کی؟ کی؟ تو جغدی؟»

۲. The Suicide Squad (۲۰۲۱)

تعداد کمی از بازیگران هستند که انگار برای ایفای نقش شخصیت‌های کمیک‌بوکی خاص به دنیا آمده‌اند: هیث لجر در نقش جوکر، رابرت داونی جونیور در نقش آیرون‌من، تام هالند در نقش اسپایدرمن — و مارگو رابی در نقش هارلی کویین.

بی‌تردید، هر سه اجرای رابی در نقش هارلی کویین عالی‌اند.
نخستین حضورش در «جوخه انتحار» (۲۰۱۶) برای نمایش پیش‌زمینه شخصیت دکتر هارلین کویینزل ضروری بود؛ و دیدن او در کنار جوکر (با بازی جرد لتو) در اقتباسی زنده از کمیک‌ها رضایت‌بخش بود — حتی اگر خود فیلم ایراداتی داشت.
فیلم «پرندگان شکاری» (۲۰۲۰) نیز سرگرم‌کننده بود و گسترش شخصیت «شاهزاده دلقک جنایت» را نشان داد که تلاش می‌کرد از رابطه وابسته‌اش عبور کند و رهبری گروهی از زنان قدرتمند را به‌دست بگیرد.

اما بالاتر از همه، اجرای او در «جوخه انتحار» ۲۰۲۱ بهترین است.
او بامزه، پرانرژی و کاملاً در قالب شخصیت هارلی کویین جا افتاده است.
برای نخستین‌بار، مخاطبان هارلی را کاملاً مستقل از «آقای J» می‌بینند — که عنصر غیرقابل‌پیش‌بینی‌ای به شخصیت مجرد او اضافه می‌کند و تماشایش را لذت‌بخش‌تر می‌سازد.

او همچنین صحنه فرار انفجاری معروفی دارد که نویسنده و کارگردان فیلم، جیمز گان، برایش نوشته بود — و رابی برای اجرای آن بدل‌کاری‌ها آموزش دید و حتی طراحی حرکات را خودش انجام داد.
با ادامه گسترش دنیای DC توسط گان، امیدواریم مخاطبان همچنان رابی را در نقش هارلی ببینند.

۱. I, Tonya (۲۰۱۷)

بازی در نقش اصلی و تهیه‌کنندگی فیلم «من، تونیا» نقطه عطفی در مسیر حرفه‌ای مارگو رابی بود — و یکی از جالب‌ترین انتخاب‌هایش.
پس از موفقیت‌های گیشه‌ای «گرگ وال‌استریت» و «جوخه انتحار» که در آن‌ها نقش مکمل داشت، این فیلم مستقل نشان داد که رابی توانایی هدایت یک فیلم و غرق شدن کامل در شخصیت را دارد.

رابی به‌خوبی در قالب تونیا هاردینگ فرو می‌رود — اسکیت‌باز المپیکی واقعی که در اوج دوران حرفه‌ای‌اش موفق به اجرای حرکت نادر «تریپل اکسل» شد.
اگرچه برای بازسازی این حرکت در فیلم از CGI استفاده شد، رابی پنج ماه تمرین فشرده داشت — حتی روز قبل از ازدواجش با تام آکرلی، هم‌بنیان‌گذار LuckyChap — تا بتواند مثل یک اسکیت‌باز حرفه‌ای ظاهر شود.

فیلم داستان اسکیت‌بازی را روایت می‌کند که به‌خاطر نقش داشتن در حمله به رقیبش، نانسی کریگان — که زانویش در مسابقات جهانی ۱۹۹۱ آسیب دید — بدنام شد.
هاردینگ به جرم خود اعتراف کرد و برای همیشه از اسکیت محروم شد.
فیلم همچنین به سوءرفتارهای فیزیکی احتمالی از سوی مادر و همسر سابقش، جف گی‌لولی، می‌پردازد.

صحنه‌ای که رابی در حمام به خودش نگاه می‌کند و گریه می‌کند، جادویی است.
تمام آشفتگی‌های احساسی‌ای که تونیا در طول زندگی‌اش به‌خاطر «هرگز کافی نبودن» تجربه کرده، در آن لحظه بدون هیچ دیالوگی منتقل می‌شود.
جالب اینکه رابی این صحنه را بداهه اجرا کرده — انتخابی عالی که باعث می‌شود مخاطب پیچیدگی‌ها و فشارهایی را که این زن تحمل کرده، درک کند.

رابی برای این نقش نخستین نامزدی اسکار خود را در نودمین دوره جوایز آکادمی در سال ۲۰۱۸ دریافت کرد.
در حالی که هم‌بازی‌اش، آلیسون جنی، جایزه بهترین بازیگر نقش مکمل زن را به‌درستی دریافت کرد، عدم موفقیت رابی در کسب جایزه بهترین بازیگر زن هنوز هم تلخ است.